TΟ ΝΕΡΟ - ΝΕΡΑΚΙ
Πονεμένη Ιστορία το νερό στις Λίμνες
Σε αντίθεση με το το τι προδίδει το όνομα του χωριού ,το νερό ήταν σπάνιο φαινόμενο στις Λίμνες .
Οι λίγο μεγαλύτεροι θυμόμαστε ακόμη τα ασκιά πού έπαιρναν μαζί τους οι γονείς μας όταν πήγαιναν στις δουλειές τους.
Το λίγο νεράκι πού υπήρχε κυρίως από τα πηγάδια έπρεπε να φτάσει τόσο για τους ανθρώπους όσο και για τα ζωντανά (αιγοπρόβατα και αλογομούλαρα)
Δεν μπορώ να ξεχάσω παιδιά 10 χρονών τότε ,και πηγαίναμε στο μεγάλο πηγάδι να ποτίσουμε τα ζώα ,ανεβαίναμε στό χείλος του πηγαδιού και με κουβάδες ανεβάζαμε το νερό και το χύναμε στις ποτίστρες να πιούν τα ζώα και επειδή συνήθως στο πηγάδι γινόταν χαμός από από κόσμο, πολλές φορές μπλέκονταν τα σχοινιά ,συχνοί ήσαν και οι καυγάδες για ένα κουβά νερό όταν το πηγάδι δεν είχε νερό
Το νερό για να πιούμε το κουβαλούσαμε σε τενεκέδες με τα γαιδουρομούλαρα από το πηγάδι στα σπίτια μας
Πάντως σε σχέση με αλλά γειτονικά χωριά (Αγιονόρι –Αγγελόκαστρο) ΟΙ λίμνες ήσαν σε καλύτερη μοίρα επειδή τα πηγάδια μας κρατούσαν νερό για περισσότερο διάστημα και σε μεγαλύτερη ποσότητα
Η κατάσταση καλυτέρεψε όταν την Δεκαετία του 1950 ο Γεώργιος Α Βλάχος (η Ντουμάτσας-Αδελφός του παππού μου ,για να ευλογήσουμε και λίγο τα γένια μας),πού είχε φύγει περίπου το 1920 από το χωριό για την Αμερική ,έβαλε μπρος ένα παράλογο σχέδιο- να φέρει νερό στο χωριό από την Τοποθεσία «Κολόνιτσα» οκτώ (8) χιλιόμετρα μακριά από το χωριό όπου υπήρχε επιφανειακό σχεδόν νερό κυρίως την άνοιξη και το χειμώνα και να το μεταφέρει στο χωριό ,με υδραγωγείο
Επειδή το κόστος του εγχειρήματος ήταν μεγάλο γύρισε όλη την Αμερική και οπου υπήρχε Λιμνιάτης του ζητούσε να συνεισφέρει για το σκοπό αυτό
Πολλοί θεώρησαν ότι τρελάθηκε ο συμπαθής Μπαρμπαγιώργης όμως σχεδόν όλοι κατέθεσαν τον οβολό τους ,άλλοι από το περίσσευμα άλλοι από το υστέρημα τους
Ηλθε λοιπόν στην Ελλάδα και ξεκίνησε την υλοποίηση του σχεδίου του ,έλα όμως πού βρήκε μπροστά του αντιμέτωπη την γραφειοκρατία του Ελληνικού κράτους, καθώς και τους διαφόρους επιτήδειους πού τον θεώρησαν «Αμερικανάκι» και έπεσαν δίπλα του να φάνε ,(χαρακτηριστικό είναι ότι δεν μπορούσε να εκτελωνίσει τις σωλήνες πού είχε φέρει από την Αμερική ) άλλοτε με απειλές(υπάρχουν Ιστορίες πού αναφέρουν ότι είχε απειλήσει Δημόσιο λειτουργό με πιστόλι) άλλοτε με παρακάλια κατάφερε να ξεκινήσει το έργο ,τώρα όμως είχε να αντιμετωπίσει την δυσπιστία των συγχωριανών του πού ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρούσαν ότι είχε τρελαθεί και δεν πήγαιναν να δουλέψουν εθελοντικά
Αποφασίστηκε να Δουλέψουν όλοι οι Λιμνιάτες στο έργο με προσωπική εργασία ,και πάλι όμως το έργο καθυστερούσε γιατί οι περισσότεροι δεν δούλευαν ,πήγαιναν και κορόιδευαν, τι σκέφτηκε λοιπόν ο πονηρός Ελληνοαμερικάνος ,χώρισε την απόσταση των οκτώ χιλιομέτρων σε αναλογία με τις οικογένειες του χωριού έτσι ώστε σε κάθε οικογένεια να αντιστοιχεί ένα μικρό κομμάτι του υδραγωγείου πού είχε καθοριστεί με κλήρωση και ήταν υποχρεωμένη να το φτιάξει, ήθελε σε 2 μέρες ήθελε σε 10 μήνες ,ετσι λοιπόν σε χρόνο ρεκόρ κινητοποιήθηκαν γυναίκες παιδιά και κάθε οικογένεια έκανε το τμήμα πού τις αναλογούσε ώστε να τελειώνουν γρηγορότερα με τις μπανταβομάρες τού Αμερικάνου
Σταματώ εδώ για τον Μπαρμπαγιωργη τον Αμερικάνο για τον οποίο θα κάνω ειδική αναφορά αργότερα
Έγιναν λοιπόν τα υδραγωγεία έως και μέσα στο χωριό σε διάφορα σημεία οπού τοποθετήθηκαν βρύσες και πολύ αργότερα έγινε και το εσωτερικό δίκτυο του χωριού
Το νερό από την Κολόνιτσα ήταν αρκετό για το χειμώνα και τούς πρώτους μήνες τής άνοιξης το καλοκαίρι όμως δεν έφτανε ,ο εκάστοτε υδρονομέας έδινε το νερό ανά γειτονιές σε αναλογία 1-2 ώρες την εβδομάδα
Πάντως με αυτά και αυτά ψιλουποφερόταν η κατάσταση ,μεγαλώσαμε πίνοντας νερό από το πηγάδι και δεν επάθαμε τίποτα
Το 1982 πάλι με έρανο αλλά μόνο στο χωριό μας (με πρωτεργάτες τον πατέρα μου Χρ Βλάχο πού είχε ζηλέψει την δόξα του θείου του και τους Στάρφα Δημήτριο Πότο Λουκά ,Χρ παπαιωνανου χρ Κακούρο ) χτυπήθηκε η πρώτη επιτυχής Γεώτρηση στην άκρη του χωριού περιοχή «Κουρούπι» πού απέδωσε γύρω στα είκοσι(20) κυβικά νερό στο χωριό, τότε είδαμε και εμείς οι καημένοι ντουζιέρες,μπανιέρες νιπτήρες και άλλες πολυτέλειες
Από τότε έγιναν και άλλες Γεωτρήσεις άλλες επιτυχείς («στο Βαθύκι») άλλες ανεπιτυχείς είτε από την Κοινότητα Λιμνών είτε από την Εκκλησία- της Εκκλησίας ήταν επιτυχής η γεώτρηση στο βαθύκι- του χωριού μας την ΥΠΑΠΑΝΤΗ ( βλέπετε μιλάω να σαν να είναι φυσικό πρόσωπο) πού οφείλουμε να το ομολογήσουμε πάντα σκεκόταν δίπλα στα προβλήματα του χωριού και η κατάσταση έγινε ακόμη καλύτερη χωρίς να έχουν λυθεί όλα τα προβλήματα μίας και το νερό ήταν ακόμη λιγοστό ,οι ανάγκες μεγαλύτερες ,ενώ εμφανίστηκε και το φαινόμενο ποτίσματος καπνού στα γιούρτια
Πέρσι έγινε άλλη μια γεώτρηση στην Περιοχή «ρίζα-μπότιζα»η η οποία δόθηκε για χρήση του χωριού και εκτιμάται ότι έχει πάνω από 50 κυβικά κυβικά νερό
Πονεμένη Ιστορία το νερό στις Λίμνες
Σε αντίθεση με το το τι προδίδει το όνομα του χωριού ,το νερό ήταν σπάνιο φαινόμενο στις Λίμνες .
Οι λίγο μεγαλύτεροι θυμόμαστε ακόμη τα ασκιά πού έπαιρναν μαζί τους οι γονείς μας όταν πήγαιναν στις δουλειές τους.
Το λίγο νεράκι πού υπήρχε κυρίως από τα πηγάδια έπρεπε να φτάσει τόσο για τους ανθρώπους όσο και για τα ζωντανά (αιγοπρόβατα και αλογομούλαρα)
Δεν μπορώ να ξεχάσω παιδιά 10 χρονών τότε ,και πηγαίναμε στο μεγάλο πηγάδι να ποτίσουμε τα ζώα ,ανεβαίναμε στό χείλος του πηγαδιού και με κουβάδες ανεβάζαμε το νερό και το χύναμε στις ποτίστρες να πιούν τα ζώα και επειδή συνήθως στο πηγάδι γινόταν χαμός από από κόσμο, πολλές φορές μπλέκονταν τα σχοινιά ,συχνοί ήσαν και οι καυγάδες για ένα κουβά νερό όταν το πηγάδι δεν είχε νερό
Σταματώ εδώ για τον Μπαρμπαγιωργη τον Αμερικάνο για τον οποίο θα κάνω ειδική αναφορά αργότερα
Έγιναν λοιπόν τα υδραγωγεία έως και μέσα στο χωριό σε διάφορα σημεία οπού τοποθετήθηκαν βρύσες και πολύ αργότερα έγινε και το εσωτερικό δίκτυο του χωριού
Το νερό από την Κολόνιτσα ήταν αρκετό για το χειμώνα και τούς πρώτους μήνες τής άνοιξης το καλοκαίρι όμως δεν έφτανε ,ο εκάστοτε υδρονομέας έδινε το νερό ανά γειτονιές σε αναλογία 1-2 ώρες την εβδομάδα
Πάντως με αυτά και αυτά ψιλουποφερόταν η κατάσταση ,μεγαλώσαμε πίνοντας νερό από το πηγάδι και δεν επάθαμε τίποτα
Το 1982 πάλι με έρανο αλλά μόνο στο χωριό μας (με πρωτεργάτες τον πατέρα μου Χρ Βλάχο πού είχε ζηλέψει την δόξα του θείου του και τους Στάρφα Δημήτριο Πότο Λουκά ,Χρ παπαιωνανου χρ Κακούρο ) χτυπήθηκε η πρώτη επιτυχής Γεώτρηση στην άκρη του χωριού περιοχή «Κουρούπι» πού απέδωσε γύρω στα είκοσι(20) κυβικά νερό στο χωριό, τότε είδαμε και εμείς οι καημένοι ντουζιέρες,μπανιέρες νιπτήρες και άλλες πολυτέλειες
Από τότε έγιναν και άλλες Γεωτρήσεις άλλες επιτυχείς («στο Βαθύκι») άλλες ανεπιτυχείς είτε από την Κοινότητα Λιμνών είτε από την Εκκλησία- της Εκκλησίας ήταν επιτυχής η γεώτρηση στο βαθύκι- του χωριού μας την ΥΠΑΠΑΝΤΗ ( βλέπετε μιλάω να σαν να είναι φυσικό πρόσωπο) πού οφείλουμε να το ομολογήσουμε πάντα σκεκόταν δίπλα στα προβλήματα του χωριού και η κατάσταση έγινε ακόμη καλύτερη χωρίς να έχουν λυθεί όλα τα προβλήματα μίας και το νερό ήταν ακόμη λιγοστό ,οι ανάγκες μεγαλύτερες ,ενώ εμφανίστηκε και το φαινόμενο ποτίσματος καπνού στα γιούρτια
Πέρσι έγινε άλλη μια γεώτρηση στην Περιοχή «ρίζα-μπότιζα»η η οποία δόθηκε για χρήση του χωριού και εκτιμάται ότι έχει πάνω από 50 κυβικά κυβικά νερό
