ΠΟΛΥΓΡΕΣ

Μέ αφορμή τήν δημοσίευση στό http://sportandbees.blogspot.com/ τού φίλου Παναγιωτη Καμπόσου " Ψάχνοντας για θυμάρι στις <Πολυγριές> " οπου ανεβασε ορισμένες φανταστικές φωτογραφίες τής περιοχής,πήρα τήν πρωτοβουλία να τού αντιγραψω τίς φωτογραφίες και να τίς συμπληρώσω με αλλες τρείς πού μού εδωσε ο αδελφός του Κώστας Καμπόσος

Η περιοχή Πολυγρές ειναι στά σύνορα τών χωριών Λιμνών-Προσύμνης -Στεφανίου Κορινθίας ,ο καταράκτης ειναι (μάλλον) στά ορια τής Προσύμνης ,ενώ τό νερό ερχεται από τήν πλευρα τού Στεφανιού

Κατά τήν γνώμη η ονομασία τής περιοχής πολυγρες- πολλες γραιες τήν πήρε μάλλον από τήν υπαρξη πιό ψηλά τής γυναικείας μονής τού Αγίου Δημητρίου τού Στεφανιού ,δηλαδή πολλές καλόγριες

Πληροφορίες για τό μοναστήρι στην πολύ ομορφη σελίδα τού Στεφανιού Κορινθίας (www.stephanion.gr/monastiri.htm)

Η πλαγιά για να κατέβεις κάτω Νεροφαγώματα στην κοίτη του χειμάρρου

Η λεκάνη όπου πέφτουν τα νερά του καταράκτη, Φανταστείτε το με νερό το χειμώνα

πάνω από 3 μέτρα βάθος

οριστε αγαπητέ Παναγιώτη οι πολυγρές με νερό

Στήν Φωτογραφία ειναι Ο Καμπόσος Κων.νος και ο Μπάρμπασπύρος Κακούρος

αυτή η φωτά πέρσι τό καλοκαίρι εκαψε ολη τήν περιοχή

τού "ΝΙΣΣΟΥ" ,σταμάτησε πάνω από τίς"ΠΟΛΥΓΡΕΣ"

και εξαφανισε για φετος το θυμαρι του φλιου μας του Παναγιώτη

ΟΙ ΧΡΥΣΟΘΗΡΕΣ ΤΩΝ ΛΙΜΝΩΝ -ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΘΗΣΑΥΡΟΥ ΤΟΥ ΚΙΑΜΗΛΜΠΕΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΚΟΡΙΝΘΟ

Ειχα ακούσει τήν Ιστορία αυτή οτι πολλοί Λιμνιάτες ειχαν πάει στην Αρχαία Κόρινθο καί εψαχναν για τόν Θησαυρό τού Κιαμήλμπεη Πρωτεργάτης ηταν ο Μπάρμπα Ανδρέας Κακούρος (Τσιτσής) ο οποίος ειχε εξασφαλίσει και σχετική αδεια νά προβεί σέ ανασκαφές Ειχα βρεί τόν Μπάρμπα Ανδρέα Τσιτσή καί ειχαμε κάνει πολλές κουβέντες επί τού θέματος Μέχρι πού πέθανε προσπαθούσε νά βγάλει πάλι αδεια νά κάνει ανασκαφές ωστε νά βρεί τόν θησαυρό τόσο σίγουρος ηταν οτι υπήρχε Τέλος πάντων τό Δημοσίευμα αυτό αφιερώνεται στην μνήμη του

αφου τλείωσε η ανασκαφη καί δεν βρεθηκε τίποτα οι ειρωνες Λιμνιάτες εστειλαν στην εφημερίδα τό παρακάτω τηλεγραφημα

"αμελέτητα Κιαμήλμπεη ευρεθησαν ,αναζητούνται τοιαύτα Δράμαλη"

βεβαια δεν χρησιμοποιησαν την έξη αμελέτητα αλλά καποια αλλη

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΙΑΜΗΛ ΜΠΕΗ-ΠΑΣΑ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ

Ο Κιαμήλ-μπεης Πασάς τής Κορίνθου ήταν ο πλουσιότερος Τούρκος του Μοριά και ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους της Ανατολής στις αρχές του 18ου αιώνα. Ο Κιαμήλ είχε πολλά σεράγια στην κατοχή του, απέραντα τσιφλίκια και αμύθητους θησαυρούς κρυμμένους στο κάστρο. Στις 24 Μαρτίου, μόλις έγινε γνωστό ότι οι Έλληνες ξεσηκώθηκαν, οι τούρκοι συλλάβανε μερικούς πρόκριτους, ανάμεσά τους το Σπήλιο και τον Αντρίκο Νοταρά και οχυρώθηκαν στον Ακροκόρινθο. Τους περισσότερους πρόκριτους τους σκότωσαν και μαζί τους και το Σπήλιο Νοταρά. Τη διοίκηση του κάστρου είχε η μητέρα του Κιαμήλ, Νουρή Μπεγίνα. Οι Κορίνθιοι άρχισαν να πολιορκούν το κάστρο. Στις 22. 4. 1821 έφτασε από τη Βόχα ο Κεχαγιά-μπεης με πέντε χιλιάδες άντρες και μήνυσε στους Έλληνες να λύσουν την πολιορκία. Στις 23. 4. 1821 ο Γιώργος Χελιώτης( Υπό τήν ηγεσία του συμμετείχαν στην Πολιαρκία τής Παλιάς Κορίνθου καί πολλοί Λιμνιάτες ), με εντολή του Παπαφλέσσα, έλυσε την πολιορκία, αφού έβαλε φωτιά στο σεράι του Κιαμήλ-μπεη καθώς και σε άλλα τούρκικα αρχοντικά, που βρίσκονταν εκτός κάστρου. Ο Κεχαγιά-μπεης έκαψε εκκλησίες και ελληνικά σπίτια. Η Νουρή Μπεγίνα διέταξε να γκρεμίσουν από τον Ακροκόρινθο τον Αντρίκο Νοταρά, για αντίποινα. Σε ένα μήνα, το Μάιο του 1821, ξεκίνησε η δεύτερη πολιορκία του Ακροκόρινθου. Επικεφαλείς των πολιορκητών ήταν ο Αναγνώστης Πετμεζάς από τα Καλάβρυτα και ο Κωστής Μεθενίτης από την Ύδρα. Ο Κιαμήλ-μπεης όλο εκείνο το διάστημα έμενε στην Τρίπολη για μεγαλύτερη ασφάλεια. Μετά την πτώση της Τρίπολης, πιάστηκε αιχμάλωτος (23-9-1821) και μεταφέρθηκε στο ελληνικό στρατόπεδο στα Εξαμίλια, γιατί η πολιορκία του Ακροκόρινθου συνεχιζόταν. Ο Κιαμήλ, αν και δεχόταν πιέσεις από τους Έλληνες οπλαρχηγούς, αρνιόταν να παραδώσει τον Ακροκόρινθο. Τότε ο Κολοκοτρώνης έπεισε τους 600, από τους 800 Τούρκους που υπήρχαν μέσα στο κάστρο, να το εγκαταλείψουν με την εγγύηση ότι θα μπορούσαν να φύγουν στην πατρίδα τους με τον οπλισμό τους, αφού πρώτα θα περνούσαν με Ελληνικά καράβια απέναντι στην ακτή της Ρούμελης. Ο Πανουργιάς όμως, χωρίς την έγκριση του Κολοκοτρώνη, διέταξε να βουλιάξουν τα καΐκια. Ο Κιαμήλ αναγκάστηκε τότε να υπογράψει την παράδοση του κάστρου στις 14.1.1822. Ο Ασλάν-μπεης παρέδωσε τα κλειδιά του Ακροκόρινθου στον Κολοκοτρώνη που έφτασε εκεί με 300 άντρες. Μετά ο Κιαμήλ μεταφέρθηκε σε φυλακή που υπήρχε στον Ακροκόρινθο. Στις 25.1.1822 η Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, όρισε την Κόρινθο Έδρα της Προσωρινής Διοίκησης της Ελλάδας. Τα γραφεία της Διοίκησης και η Εθνική Βουλή εγκαταστάθηκαν στο Μέγαρο του πρόκριτου Θεοχάρη Ρέντη. Εκεί έγιναν και οι εγκαταστάσεις του Πρώτου Νομισματοκοπείου, που έκοψε τα πρώτα μετάλλια του αγώνα, καθώς και οι εγκαταστάσεις του Πρώτου Εθνικού Τυπογραφείου που τύπωσε το Πρώτο Σύνταγμα, τους Νόμους και τη Διακήρυξη της Εθνικής Ανεξαρτησίας της Ελλάδας που κοινοποιήθηκε στους Πρόξενους των Φιλικών Δυνάμεων. Στην Κόρινθο καθιερώθηκε η Εθνική Σημαία, η οργάνωση των Πρώτων Δικαστηρίων, η οργάνωση Τακτικού Στρατού (Νόμος αρ. 8/1.4.1822) και η συγκρότηση του Τάγματος των Φιλελλήνων (Νόμος αρ. 11/23.4.1822). Η Κόρινθος παρέμεινε Έδρα της Προσωρινής Διοίκησης της Ελλάδας μέχρι το Μάιο του 1822, που εμφανίστηκε ο Δράμαλης με τη στρατιά του. Δυστυχώς η φύλαξη του κάστρου, ανατέθηκε στον άπειρο και ανάξιο Ιάκωβο Θεοδωρίδη ή «Αχιλλέα». Ο Θεοδωρίδης όταν είδε τα τούρκικα στρατεύματα στις 6.7.1822 πανικοβλήθηκε. Έδωσε εντολή να σκοτώσουν τον Κιαμήλ (που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως όμηρος), τράβηξε το φυτίλι που θα ανατίναζε την μπαρουταποθήκη και έφυγε με 150 άνδρες για την Επίδαυρο από την Τενεατική πύλη. Το κάστρο εγκατέλειψε επίσης και ο κοτσάμπασης Σωτ. Νοταράς όταν είδε τον τουρκικό στρατό. Έτσι ο Ακροκόρινθος, η μπαρουταποθήκη και ο θησαυρός του Κιαμήλ, έμειναν δώρο στους Τούρκους. «Αχιλλέας. Εβάλατε και νέον αρχηγόν εις το φρούριον της Κόρθος, Αχιλλέα τον έλεγον, λογιώτατον κι ακούγοντας το όνομα Αχιλλέα, πετυχαίνετε ότι είναι εκείνος ο περίφημος Αχιλλέας. Και πολέμαγε το όνομα τους Τούρκους. Δεν πολεμάγει το όνομα ποτέ, πολεμάγει η αντρεία, ο πατριωτισμός, η αρετή!» Ι.Μακρυγιάννης. Στις 8.7.1822 ο Δράμαλης ανέβηκε χωρίς αντίσταση στο κάστρο. Ο Δράμαλης παντρεύτηκε τη χήρα του Κιαμήλ και πήρε προίκα τον αμύθητο θησαυρό του, 40.000 πουγκιά με χρυσά και ασημένια νομίσματα. Στις 12.7.1822 ο Δράμαλης έφυγε για την Τρίπολη. Στις 26-28.7.1822 η στρατιά του καταστράφηκε στα Δερβενάκια. και στό Αγιονόρι οπου οι δικοί μας ,οι Λιμνιάτες συμμετείχαν μέ 70 (κατ αλλους 120) πολεμιστές υπό τήν ηγεσία τού Αθανασίου Ηλιάδη( Ηλία)

Η Λαική Μούσα Τραγούδησε τα Παθήματα τούτ Δράμαλη

Της Ρούμελης οι μπέηδες, του Δράμαλη οι αγάδες, στο Δερβενάκι κείτονται στο χώμα ξαπλωμένοι. Στρώμα ΄χουνε τη μαύρη γη, προσκέφαλο μια πέτρα. Και γι΄ αποπάνω σκέπασμα του φεγγαριού τη λάμψη. Κ΄ ένα πουλάκι επέρασε και το συχνορωτάνε: «-Πουλί, πως πάει ο πόλεμος, το κλέφτικο ντουφέκι; -Μπροστά πάει ο Νικηταράς, πίσω ο Κολοκοτρώνης. Και παραπίσω οι Έλληνες με τα σπαθιά στα χέρια».

ΤΟ ΝΕΡΟ ΣΤΙΣ ΛΙΜΝΕΣ ΚΑΙ Ο Γ ΒΛΑΧΟΣ Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ

TΟ ΝΕΡΟ - ΝΕΡΑΚΙ Πονεμένη Ιστορία το νερό στις Λίμνες Σε αντίθεση με το το τι προδίδει το όνομα του χωριού ,το νερό ήταν σπάνιο φαινόμενο στις Λίμνες . Οι λίγο μεγαλύτεροι θυμόμαστε ακόμη τα ασκιά πού έπαιρναν μαζί τους οι γονείς μας όταν πήγαιναν στις δουλειές τους. Το λίγο νεράκι πού υπήρχε κυρίως από τα πηγάδια έπρεπε να φτάσει τόσο για τους ανθρώπους όσο και για τα ζωντανά (αιγοπρόβατα και αλογομούλαρα) Δεν μπορώ να ξεχάσω παιδιά 10 χρονών τότε ,και πηγαίναμε στο μεγάλο πηγάδι να ποτίσουμε τα ζώα ,ανεβαίναμε στό χείλος του πηγαδιού και με κουβάδες ανεβάζαμε το νερό και το χύναμε στις ποτίστρες να πιούν τα ζώα και επειδή συνήθως στο πηγάδι γινόταν χαμός από από κόσμο, πολλές φορές μπλέκονταν τα σχοινιά ,συχνοί ήσαν και οι καυγάδες για ένα κουβά νερό όταν το πηγάδι δεν είχε νερό Το νερό για να πιούμε το κουβαλούσαμε σε τενεκέδες με τα γαιδουρομούλαρα από το πηγάδι στα σπίτια μας Πάντως σε σχέση με αλλά γειτονικά χωριά (Αγιονόρι –Αγγελόκαστρο) ΟΙ λίμνες ήσαν σε καλύτερη μοίρα επειδή τα πηγάδια μας κρατούσαν νερό για περισσότερο διάστημα και σε μεγαλύτερη ποσότητα Η κατάσταση καλυτέρεψε όταν την Δεκαετία του 1950 ο Γεώργιος Α Βλάχος (η Ντουμάτσας-Αδελφός του παππού μου ,για να ευλογήσουμε και λίγο τα γένια μας),πού είχε φύγει περίπου το 1920 από το χωριό για την Αμερική ,έβαλε μπρος ένα παράλογο σχέδιο- να φέρει νερό στο χωριό από την Τοποθεσία «Κολόνιτσα» οκτώ (8) χιλιόμετρα μακριά από το χωριό όπου υπήρχε επιφανειακό σχεδόν νερό κυρίως την άνοιξη και το χειμώνα και να το μεταφέρει στο χωριό ,με υδραγωγείο Επειδή το κόστος του εγχειρήματος ήταν μεγάλο γύρισε όλη την Αμερική και οπου υπήρχε Λιμνιάτης του ζητούσε να συνεισφέρει για το σκοπό αυτό Πολλοί θεώρησαν ότι τρελάθηκε ο συμπαθής Μπαρμπαγιώργης όμως σχεδόν όλοι κατέθεσαν τον οβολό τους ,άλλοι από το περίσσευμα άλλοι από το υστέρημα τους Ηλθε λοιπόν στην Ελλάδα και ξεκίνησε την υλοποίηση του σχεδίου του ,έλα όμως πού βρήκε μπροστά του αντιμέτωπη την γραφειοκρατία του Ελληνικού κράτους, καθώς και τους διαφόρους επιτήδειους πού τον θεώρησαν «Αμερικανάκι» και έπεσαν δίπλα του να φάνε ,(χαρακτηριστικό είναι ότι δεν μπορούσε να εκτελωνίσει τις σωλήνες πού είχε φέρει από την Αμερική ) άλλοτε με απειλές(υπάρχουν Ιστορίες πού αναφέρουν ότι είχε απειλήσει Δημόσιο λειτουργό με πιστόλι) άλλοτε με παρακάλια κατάφερε να ξεκινήσει το έργο ,τώρα όμως είχε να αντιμετωπίσει την δυσπιστία των συγχωριανών του πού ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρούσαν ότι είχε τρελαθεί και δεν πήγαιναν να δουλέψουν εθελοντικά Αποφασίστηκε να Δουλέψουν όλοι οι Λιμνιάτες στο έργο με προσωπική εργασία ,και πάλι όμως το έργο καθυστερούσε γιατί οι περισσότεροι δεν δούλευαν ,πήγαιναν και κορόιδευαν, τι σκέφτηκε λοιπόν ο πονηρός Ελληνοαμερικάνος ,χώρισε την απόσταση των οκτώ χιλιομέτρων σε αναλογία με τις οικογένειες του χωριού έτσι ώστε σε κάθε οικογένεια να αντιστοιχεί ένα μικρό κομμάτι του υδραγωγείου πού είχε καθοριστεί με κλήρωση και ήταν υποχρεωμένη να το φτιάξει, ήθελε σε 2 μέρες ήθελε σε 10 μήνες ,ετσι λοιπόν σε χρόνο ρεκόρ κινητοποιήθηκαν γυναίκες παιδιά και κάθε οικογένεια έκανε το τμήμα πού τις αναλογούσε ώστε να τελειώνουν γρηγορότερα με τις μπανταβομάρες τού Αμερικάνου Σταματώ εδώ για τον Μπαρμπαγιωργη τον Αμερικάνο για τον οποίο θα κάνω ειδική αναφορά αργότερα Έγιναν λοιπόν τα υδραγωγεία έως και μέσα στο χωριό σε διάφορα σημεία οπού τοποθετήθηκαν βρύσες και πολύ αργότερα έγινε και το εσωτερικό δίκτυο του χωριού Το νερό από την Κολόνιτσα ήταν αρκετό για το χειμώνα και τούς πρώτους μήνες τής άνοιξης το καλοκαίρι όμως δεν έφτανε ,ο εκάστοτε υδρονομέας έδινε το νερό ανά γειτονιές σε αναλογία 1-2 ώρες την εβδομάδα Πάντως με αυτά και αυτά ψιλουποφερόταν η κατάσταση ,μεγαλώσαμε πίνοντας νερό από το πηγάδι και δεν επάθαμε τίποτα Το 1982 πάλι με έρανο αλλά μόνο στο χωριό μας (με πρωτεργάτες τον πατέρα μου Χρ Βλάχο πού είχε ζηλέψει την δόξα του θείου του και τους Στάρφα Δημήτριο Πότο Λουκά ,Χρ παπαιωνανου χρ Κακούρο ) χτυπήθηκε η πρώτη επιτυχής Γεώτρηση στην άκρη του χωριού περιοχή «Κουρούπι» πού απέδωσε γύρω στα είκοσι(20) κυβικά νερό στο χωριό, τότε είδαμε και εμείς οι καημένοι ντουζιέρες,μπανιέρες νιπτήρες και άλλες πολυτέλειες Από τότε έγιναν και άλλες Γεωτρήσεις άλλες επιτυχείς («στο Βαθύκι») άλλες ανεπιτυχείς είτε από την Κοινότητα Λιμνών είτε από την Εκκλησία- της Εκκλησίας ήταν επιτυχής η γεώτρηση στο βαθύκι- του χωριού μας την ΥΠΑΠΑΝΤΗ ( βλέπετε μιλάω να σαν να είναι φυσικό πρόσωπο) πού οφείλουμε να το ομολογήσουμε πάντα σκεκόταν δίπλα στα προβλήματα του χωριού και η κατάσταση έγινε ακόμη καλύτερη χωρίς να έχουν λυθεί όλα τα προβλήματα μίας και το νερό ήταν ακόμη λιγοστό ,οι ανάγκες μεγαλύτερες ,ενώ εμφανίστηκε και το φαινόμενο ποτίσματος καπνού στα γιούρτια Πέρσι έγινε άλλη μια γεώτρηση στην Περιοχή «ρίζα-μπότιζα»η η οποία δόθηκε για χρήση του χωριού και εκτιμάται ότι έχει πάνω από 50 κυβικά κυβικά νερό

ΓΛΕΝΤΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

ΛΙΜΝΕΣ ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1950

ΛΙΜΝΕΣ ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1950

ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ 21 ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΙΜΝΕΣ

1851 Αναγνώστης ΨΩΜΑΣ ή ΜΑΡΙΝΟΣ: Εκ Λιμνών. Υπηρέτησε καθ’ όλον τον αγώνα επικεφαλής 80 έως 120 στρατιωτών εις πολιορκία Ακροκορίνθου, κατά του Δράμαλη εις Δερβενάκια, κατά του Ιμπραήμ εις Νεόκαστρον και Αβαρίνους. Εις την μάχην των Δερβενακίων επληγώθη εις δεξιόν βραχίονα. Διετέλεσε υπό τας διαταγάς του Π. Μαυρομιχάλη, Δ. Τσώκρη, Ιωάννη Κολοκοτρώνη, Δ. Καλλέργη και Π. Νοταρά. Κατετάγη εις Αξιωματικούς Ζ΄ τάξεως

2054 Γεώργιος ΨΩΜΑΣ ή ΜΑΡΙΝΟΣ: Εκ Λιμνών. Υπηρέτησε καθ’ όλον τον Αγώνα, έλαβε μέρος εις πολιορκίας Ναυπλίου, Κορίνθου, κατά του Ιμπραήμ, κατά του Δράμαλη εις Δερβενάκια, εις Αθήνας επικεφαλής 50-60 ανδρών. Το 1825 προήχθη εις Πεντηκόνταρχο. Διετέλεσε υπό τας διαταγάς του Π. Μαυρομιχάλη, Νικηταρά, Χατζή Χρήστου και Δ. Τσώκρη. Υπήρξε προεστός των Λιμνών προ του 1821 και μέχρι το 1836. Κατετάγη εις Αξιωματικούς Ζ΄ τάξεως.
3266 Παναγιώτης ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ: Εκ Λιμνών. Υπηρέτησε καθ’ όλον τον Αγώνα, έλαβε μέρος εις πολιορκίας Τριπόλεως, Ακροκορίνθου, κατά του Δράμαλη, κατά του Ιμπραήμ εις Μανιάκι και κατά του Κιουταχή εις Αθήνας όπου εις μίαν μάχην εφονεύθη και ο πατήρ του. Διετέλεσε υπό τας διαταγάς του Δ. Τσώκρη και Κανέλου Δεληγιάννη. Κατετάγη εις Αξιωματικούς Ζ΄ τάξεως.

ΠΗΓΗ
http://argoscity.forum/



Ακολουθεί κατάλογος Μέ Λιμνιάτες Αγωνιστές οι οποίοι πήραν αργυρούν Μετάλλιο Ανδρείας και χάλκινο μετάλλιο ανδρείας


ΠΗΓΗ ΞΕΝΟΦΩΝ ΧΡ ΗΛΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΝΑΛΕΚΤΑ ΔΗΜΟΥ ΑΛΕΑΣ

ΑΡΓΥΡΟΥΝ ΜΕΤΑΛΙΟ (ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ 2 ΛΙΜΝΙΑΤΕΣ ΟΙ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΙΝΟΣ)






αργυρουν μετάλιο ανδρείας χάλκινο μετάλιο ανδρείας












1η σελίδα

2η σελίδα

ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΙΜΝΕΣ 'ΧΑΙ ΒΑΛΕ ΜΟΙ ΜΟΙ"

ΧΑΙ ΒΑΛΕ ΜΟΙ ΜΟΙ

Μέχρι καί στίς μέρες μας διατηρήθηκαν
Αρβανίτικα Τραγούδια ,κυρίως χάρη στούς χορούς πού γίνονταν στήν πλατεία τής Υπαπαντής ,αλλά καί στόν Περίβολο χώρο αλλων Εκκλησιών οταν γιόρταζε η χάρη τους ,καθώς καί τίς απόκριες
Τό Τραγούδι¨"Χαι βαλε μοι μοι η Χαι βαλεν λενε μοι"τραγουδιόταν κυρίως τίς απόκριες καί ειναι σκωπτικό - σατυρικό τραγούδι καί χορευόταν μέ απλά βήματα οπως καί τό ζωνάρι( Μπρες με Μπρές)
Κυρίως οι χορευτές προσπαθόυσαν τήν στιγμή τού χορού νά συνθεσουν κάποιο δίστιχο ,ωστε νά απάντήσουν στήν αλλη ομάδα πού τούς πείραζε,αυτό γινόταν μερικές φορές και αιτία παρεξηγήσεων και γιαυτό ολοι ειχαν μαζί τά απαραίτητα οπλα (μαγκούρες) ωστε νά ηταν ετοιμοι για τυχόν καυγά
Ολλες οι γιορτές αυτές αποτελούσαν ευκαιρία γιά τούς νέους-νέες νά βγούν καί νά γνωρίσουν τό αντίθετο φύλλο
Παρουσιάζω ενδεικτικά ορισμένα δίστιχα

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΣΤΟΛΗ ΛΙΜΝΩΝ-ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ

ΡΑΦΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΣΤΟΛΩΝ
Οι στολές που ράφτηκαν από το γυναικείο συνεταιρισμό Λιμνών είναι πιστά αντίγραφα των στολών που φορούσαν οι κάτοικοι του χωριού στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα

οι στολές που σήμέρα χρησιμοποιεί το χορευτικό τμήμα του Μορφωτικού Συλλόγου κατασκευάστηκαν από ομάδα γυναικών του χωριού, οι οποίες έχουν εγκαταλείψει την καπνοκαλλιέργεια τα προηγούμενα χρόνια. Με την κατασκευή αυτών των στολών (πιστά αντίγραφα των στολών που φορούσαν οι γυναίκες και οι άντρες του χωριού στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα), οι γυναίκες που συμμετείχαν στο πρόγραμμα εκμάθησης απέκτησαν εμπειρία στην ραφή παραδοσιακών στολών






Από τό γυναικείο χορευτικό τμήμα τού Μορφωτικούσυλλόγου Λιμνών (εικονίζονται λίγα από τά κορίτσια πού το απαρτίζουν) Οι στολές εχουν ραφτεί από τόν Γυναικείο Συνεταιρισμόμέ χρηματοδότηση από τό πρόγραμμα επαναπροσανατολισμός των καπνοπαραγωγών προς άλλες καλλιέργειες και δραστηριότητες υλοποιήθηκε με πρωτοβουλία του Δήμου Μυκηναίων και του υπουργείου Γεωργίας (ΟΠΕΚΕΠΕ) εχουν παρουσιαστεί σε πολλές εκθέσεις οπου απέσπασαν θετικότατες κριτικές










"γκούνα" ραμένη στό χέρι από τίς γυναίκες τού Συνεταιρισμού


Το πρόγραμμα–επαναπροσανατολισμός των καπνοπαραγωγών προς άλλες καλλιέργειες και δραστηριότητες υλοποιήθηκε με πρωτοβουλία του Δήμου Μυκηναίων και του υπουργείου Γεωργίας (ΟΠΕΚΕΠΕ), που το χρηματοδότησαν κατά 25% και 75% αντίστοιχα. Στόχος του προγράμματος είναι η μεταφορά τεχνογνωσίας σε γυναίκες του χωριού, για τη ραφή των στολών και τη δημιουργία μιας ομάδας, ώστε να μπορέσουν με αυτόν τον τρόπο να συμπληρώσουν το εισόδημα τους.Οι γυναίκες έδωσαν θεσμική υπόσταση στην ομάδα που δημιούργησαν, με τη σύσταση του συνεταιρισμού και ευελπιστούν στην αύξηση του εισοδήματός τους μετά την εγκατάλειψη της παραγωγής καπνού.






Οικογενειακή Φωτογραφια της
Οικογενειας Παπαψωμα















Ο Αναστασιος Μελέτης(Λιάτσιος) και η συζυγόςτου στίς Αρχές του 20υ Αιώνα(Δεκαετία 20) μιά φοβερή φωτογραφία πού πήρα από τό σπίτι τού Αναστασίου Μελέτη (εγγονού του)
Ο Ανδρας Φοράει Ντουρλαμά


















Ντουρλαμάς- μέ τό ρούχο αυτό παντρεύτηκε ο Παππούς μου Παναγιωτης Βλάχος Στήν Δεκαετία τού 20


Στην Εικόνα ο Πατέρας μου

TO ZOΥΝΑΡΙ -Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΛΙΜΝΩΝ

Το πανηγύρι της Υπαπαντής, στις 2 Φεβρουαρίου , που εορτάζει η Εκκλησία του χωριού αποτελεί πόλο έλξης των απανταχού Λιμνιατών. Στην πλατεία του χωριού, που παλαιότερα ήταν και χώρος κοινωνικοποίησης των κατοίκων χορεύονταν διάφορα τραγούδια και το γνωστό αρβανίτικο τραγούδι «ρα καμπάνα πεπαντίς»..
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΖΩΟΔΟΧΟ ΠΗΓΗ (ΠΑΝΑΓΙΑ)

Στην διάρκεια της αποκριάς -και τις δύο Κυριακές- χορευόταν ο χορός «Διπλός- Ζωνάρι» στην πλατεία του χωριού έλεγαν και σκωπτικά δίστιχα για τα διάφορα δρώμενα του χωριού. (Πολλά από αυτά τα δίστιχα έχουν παραμείνει ακόμη και σήμερα).
Σε κάθε γιορτή (ειδικά την άνοιξη), οι Λιμνιάτες έβγαιναν στην πλατεία του χωριού και στα ξωκλήσια, όπου μετά την θεία λειτουργία χόρευαν διάφορα τραγούδια.
Πολλές γνωριμίες που οδήγησαν σε γάμο ξεκίνησαν από τις χορευτικές εκδηλώσεις του χωριού. Οι νέοι είχαν την ευκαιρία να γνωριστούν καλύτερα μέσα σε αυτή την γιορτινή ατμόσφαιρα.

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΛΙΜΝΩΝ ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ

Ο πιο σημαντικός χορός των Λιμνών είναι ο «Διπλός-Ζωνάρι» ο οποίος χορεύεται τις δύο Κυριακές της Αποκριάς στην πλατεία του χωριού, όπου ακούγονται πολλά σκωπτικά δίστιχα. Χορεύεται από άντρες και γυναίκες.
Η χειρολαβή των χορευτριών γίνεται στο σχηματισμό που ονομάζεται σταυροχεροκρατητό -ζουνάρι, με ζουνάρι ή χεροπλεκτά (ντορεκρικ-μπρες με μπρες).
Η σειρά και το είδος των βημάτων σε ρυθμό : 4/4
1.Το δεξί πόδι αρχικά όταν βρίσκεται σε αδράνεια, πατάει μόνο με τα ακροδάχτυλα.
Την έναρξη κάνει το δεξί (1ο βήμα) με κατεύθυνση εμπρός και δεξιά και μετά πατάει σταθερά.
Μόλις πατήσει, αμέσως σηκώνεται το αριστερό πόδι (2ο βήμα) και κινείται μισοτεντωμένο με το πέλμα λίγο πιο πάνω από το έδαφος, μένοντας αιωρούμενο.

Στη συνέχεια, το αριστερό οπισθοδρομεί λίγο προς τα δεξιά, πατάει σταθερά και στέκει πλάι του δεξιού (τρίτο βήμα του χορού).
Μετά, το δεξί πόδι κινείται προς τα πίσω ανασηκωτά (για το 4ο βήμα), αιωρούμενο αρχικά και στη συνέχεια πατάει με τα ακροδάχτυλα στη γη σε απόσταση πολύ κοντινή από το δεξί, το οποίο είναι και πάλι σε θέση για το πρώτο βήμα.